Zaterdag 6 maart werd hier in Bogotá de dag van de slachtoffers van staatsgeweld 'gevierd'. Desondanks toch 'gevierd' omdat dankzij de medewerking van aantal muziekgroepen en sympathisanten, dit één van de weinige momenten is waarop de families deze slachtoffers kunnen herdenken, en zo voorkomen dat die misdaden vergeten zouden worden.
Vorig jaar bijvoorbeeld: net na de massale opmars naar Bogotá van inheemsebevolking, vermoordde het leger (er is geen ander woord voor) nog de echtgenoot van Aida Quilqué, toenmalige leidster van de inheemse organisatie CRIC en huidige kandidate voor de Senaat in de verkiezingen van midden maart (zie ook artikel op de website van BD).
Maar ook in de steden en rondom vallen er vele slachtoffers: zo is er het schandaal van de 'valse positieven', jongeren en lokale leiders die worden omgebracht door het leger, en die daarna - al dan niet voor de gelegenheid aangekleed in het juiste uniform - aangegeven worden als guerilleros gedood tijdens gevechten, om zo een extra bonus op te strijken, of een aantal 'welverdiende' vakantiedagen te krijgen.
Moedige moeders, die aan de hand van een toneelstuk de straffeloosheid aankloegen van deze schendingen van de mensenrechten, en op het podium gedichten opgedragen aan hun verdwenen en vermoordde zonen.
Heel stil werd het, wanneer een vader met z'n twee dochters het verhaal deed van hoe op een morgen z'n vrouw de deur van hun huis uitstapte, en terplekke omvergekogeld werd door een soldaat. Hoe de comandant van het bataljon z'n helikopter nog aanbood om haar te evacueren en tegelijk ook een aardige som zwijggeld in de hoop zo z'n curriculum niet met bloed te besmeuren.
Met bloed besmeurde Colombiaanse vlaggen, werden te drogen gehangen in de zon door verschillende moeders en dochters van slachtoffers. Een symbolische daad van geen klein kaliber, in een land waar patriottisme hoog in het vaandel wordt gedragen: Sterven voor en door het vaderland, zeg maar...
Fotos van slachtoffers hingen her en der op, en werden door artiesten gebruikt in hun akt, om zo de herinnering aan de slachtoffers levend te houden.
In deze tijden van verkiezingen, was de boodschap duidelijk: 'No reelijas' : geen herverkiezing van de 'Veiligheidsdemocratie', noch met Uribe, noch z'n mogelijke opvolger, ex-minister van Defensie en huidige Presidentskandida at Santos.
Al bij al een zwaar beladen event waar je een serieuze krop van in de keel krijgt, maar ook een ongelooflijke bewondering voor de waardigheid waarmee deze mensen het onrecht dat hen aangedaan is te lijf gaan:
Duizenden zijn het er door de jaren heen geworden, van bekende politici en artiesten, over gewone onschuldige burgers: vaders, moeders, jongeren en kinderen. Noch de huidige regering van president Uribe met z'n politieke van 'Veiligheidsdemocratie', noch de grote media in Colombia hebben er veel oor naar om de waarheid achter dergelijke misdaden bloot te leggen, zodat ze grotendeels ongestrafd blijven.
Vorig jaar bijvoorbeeld: net na de massale opmars naar Bogotá van inheemsebevolking, vermoordde het leger (er is geen ander woord voor) nog de echtgenoot van Aida Quilqué, toenmalige leidster van de inheemse organisatie CRIC en huidige kandidate voor de Senaat in de verkiezingen van midden maart (zie ook artikel op de website van BD).
Maar ook in de steden en rondom vallen er vele slachtoffers: zo is er het schandaal van de 'valse positieven', jongeren en lokale leiders die worden omgebracht door het leger, en die daarna - al dan niet voor de gelegenheid aangekleed in het juiste uniform - aangegeven worden als guerilleros gedood tijdens gevechten, om zo een extra bonus op te strijken, of een aantal 'welverdiende' vakantiedagen te krijgen.
Moedige moeders, die aan de hand van een toneelstuk de straffeloosheid aankloegen van deze schendingen van de mensenrechten, en op het podium gedichten opgedragen aan hun verdwenen en vermoordde zonen.Heel stil werd het, wanneer een vader met z'n twee dochters het verhaal deed van hoe op een morgen z'n vrouw de deur van hun huis uitstapte, en terplekke omvergekogeld werd door een soldaat. Hoe de comandant van het bataljon z'n helikopter nog aanbood om haar te evacueren en tegelijk ook een aardige som zwijggeld in de hoop zo z'n curriculum niet met bloed te besmeuren.
Met bloed besmeurde Colombiaanse vlaggen, werden te drogen gehangen in de zon door verschillende moeders en dochters van slachtoffers. Een symbolische daad van geen klein kaliber, in een land waar patriottisme hoog in het vaandel wordt gedragen: Sterven voor en door het vaderland, zeg maar...
Fotos van slachtoffers hingen her en der op, en werden door artiesten gebruikt in hun akt, om zo de herinnering aan de slachtoffers levend te houden.
In deze tijden van verkiezingen, was de boodschap duidelijk: 'No reelijas' : geen herverkiezing van de 'Veiligheidsdemocratie', noch met Uribe, noch z'n mogelijke opvolger, ex-minister van Defensie en huidige Presidentskandida at Santos.
Al bij al een zwaar beladen event waar je een serieuze krop van in de keel krijgt, maar ook een ongelooflijke bewondering voor de waardigheid waarmee deze mensen het onrecht dat hen aangedaan is te lijf gaan:
'Por nuestros muertos, Ni un minuto de silencio'
No comments:
Post a Comment