Wednesday, October 29, 2008
Sunday, October 26, 2008
Regering Uribe geconfronteerd met stakingen en groeiend sociaal protest.
De regering van Uribe maakt moeilijke tijden mee de laatste paar maanden: na stakingen in de transport sector en in verschillende overheidsinstellingen, kreeg het in september daarenboven ook nog eens te maken met een staking van de werknemers in de suikerriet plantages.
Hoewel de voornaamste eisen bij deze werknemers te maken hebben met loonvoorwaarden en werkomstandigheden - gezien de huidige economische en financiële wereldcrisis niet verwonderlijk - geven de protesten een groeiende ontevredenheid aan binnen de Colombiaanse bevolking ten opzicht van de regering van President Uribe. Verschillende sociale sectoren laten hun ongenoegen blijken over de wijze waarop hij het land bestuurt en politiek voert, en de regering Uribe schijnt maar moeilijk overweg te kunnen met deze kritiek, of andere vormen van gerechtvaardigd protest.
Dat leidt soms tot verkrampte reacties om de legitieme verzuchtingen en argumenten te proberen ontkrachten door oppositie te criminaliseren, te beschuldigingen van terrorisme of van banden met de FARC te hebben.
De sociale protesten blijven echter niet beperkt tot administratieve sectoren: op 12 oktober - niet toevallig de 'Dag van het Ras', ter herdenking van meer dan 500 jaar donkere geschiedenis van dit continent - riepen inheemse organisaties uit het departement Cauca op tot protest en het blokkeren van de 'Vía Panamericana', de belangrijkste autosnelweg die het continent doorkruist. Bij het ontzetten van de snelweg werden zowel leger als politie ingezet, en gebruikte men gepantserde politiewagens en zelfs helikopters om de betogers met traangas uiteen te drijven. Na verschillende dagen van confrontatie tussen autoriteiten en betogers, waren er tientallen gevonden te betreuren aan beide kanten, en trieste balans van drie doden bij de betogers. Er ontstond een controverse over het feit of de autoriteiten al of niet het vuur geopend hadden op de betogers. Hetgeen eerst sterk werd ontkent door Uribe, tot er een video opdook op CNN waarop duidelijk te zien was dat leden van de politie wel degelijk vuurwapens gebruikt hadden (3). Na dit publiekelijk toegegeven te hebben op de nationale televisiezender, verklaarde Uribe echter dat de eigenlijke doodsoorzaak van de slachtoffers ten gevolge was van granaatscherven en niet door kogels.
Om een inhoudelijk discussie over de eisen v/d betogers te vermijden werd geprobeerd om de
protesten te delegitimiseren, door herhaaldelijk beschuldigingen te uiten dat ze geïnfiltreerd waren door terroristen van de FARC en zelfs van sponsoring door buitenlanders, beschuldigingen dewelke ten stelligste werden ontkent door de inheemse autoriteiten. Niettegenstaande werden enkele dagen later drie buitenlanders het land uitgezet nadat ze deel genomen hadden aan betogingen van de suikerriet werknemers, volgens de overheid wegens onregelmatigheden met hun visum (4).
Na de opheffing van de blokkades, begonnen duizenden lokale boeren en leden van inheemse gemeenschappen aan een vreedzame mars richting Cali, met als doel overleg af te dwingen met Uribe en hun eisen rechtstreeks aan hem voor te leggen.
Al gauw sloten ook andere sociale sectoren zich bij de mars aan: de werknemers van de rietplantages, maar eveneens vakbonden en andere sociale bewegingen steunden voluit de protestmars. In totaal kwamen er zo'n 45.000 personen in Cali aan voor het overleg met de president.
De President probeerde op voorhand via de media het debat te beperken tot een probleem van verdeling van landeigendom en de eisen te ontkrachten door te beweren dat inheemse bevolkingsgroepen reeds 27% van het grondgebied in bezit hebben, waarom zouden ze dan nog meer willen?
Het is algemeen geweten dat Colombia één van de landen is waar de grond het ongelijkste verdeeld is, met zo'n 3000 grootgrondbezitters die eigenaar zijn van 53% van het hele grondgebied. Inheemse gemeenschappen krijgen dan meestal gronden toegewezen die minder vruchtbaar zijn, of die reeds deel uit maken van beschermde nationale parken, en worden vaak met geweld verdreven als er dan toch rijkdommen onder de grond blijken te zitten zoals olie of mineralen (5)(6).
Het eisenpakket dat de inheemse groepen voorleggen gaat echter veel verder dan alleen maar een kwestie van landrechten, en omvat 5 hoofdpunten: (7)(8)
* Schendingen van mensenrechten en het recht op leven.: garantie dat de regering sociaal protest zal toelaten, het stopzetten van strategieën die inheemse gemeenschappen criminaliseren en het respecteren van de mensenrechten en internationaal humanitair recht.
* Agressie en bezetting van grondgebied: demilitarisatie van inheems grondgebied, stopzetten van concessies voor mijnbouw en petroleum, stopzetten van fumigatie (besproeiïngen?) van inheems grondgebied, en stop zetten van de promotie van monocultuur zoals Afrikaanse palm. Respect voor traditionele inheemse overheden als beschermers van hun grondgebied.
* Aannemen van de VN declaratie over inheemse bevolkingsgroepen.
* Afschaffen van wetten die het met geweld ontzetten van de bevolking toelaten, zoals Het Landbouw Statuut van 2007, de Mijnbouw Code en de Departementale Plannen voor Watervoorziening, die de rechten van de inheemse bevolking schenden en ingaan tegen internationale akkoorden (zoals Conventie 169 van de IAO). Openen van een publiek debat over vrijhandelsakkoorden en het recht op voorafgaande consultatie hierover.
* Nakomen van eerder gemaakte akkoorden met inheemse gemeenschappen en organisaties, en het effectief toekennen van budgetten hiervoor.
Afgelopen zondag was hierover een directe dialoog gepland in Cali tussen president Uribe en de inheemse gemeenschappen, maar omwille van vertragingen in het drukke reisschema van de president liet die de inheemse autoriteiten meer dan een halve dag wachten op z'n komst, en tegen dat hij uiteindelijk op de plaats van afspraak verscheen hadden de aanwezigen de hoop al opgegeven en waren terug vertrokken.
Het valt nu af te wachten wat de betogers verder beslissen, of er zich alsnog een kans aandient voor overleg in Cali zelf, 'En zoniet', lieten de vertegenwoordigers van de manifestanten reeds verstaan, 'gaan we als het nodig is helemaal te voet tot Bogotá'.
(1) http://www.elespectador.com/paro-judicial/video-estado-de-conmocion-tres-puntos
(2) http://www.derechos.org/nizkor/colombia/doc/estadoexcep1.html
(3) http://www.youtube.com/watch?v=DjbYKQAapak
(4) http://www.elespectador.com/articulo84511-das-expulsa-extranjeros-infiltrados-marchas-indigenas
(5) http://www.elespectador.com/columna86008-mucha-tierra
(6) http://www.internal-displacement.org/idmc/website/countries.nsf/(httpEnvelopes)/7994964F3955C802C125719200585B76?OpenDocument
(7) http://www.onic.org.co/minganoticias.shtml?x=35256
(8) http://www.cric-colombia.org/noticias/?content=detail&id=148
Hoewel de voornaamste eisen bij deze werknemers te maken hebben met loonvoorwaarden en werkomstandigheden - gezien de huidige economische en financiële wereldcrisis niet verwonderlijk - geven de protesten een groeiende ontevredenheid aan binnen de Colombiaanse bevolking ten opzicht van de regering van President Uribe. Verschillende sociale sectoren laten hun ongenoegen blijken over de wijze waarop hij het land bestuurt en politiek voert, en de regering Uribe schijnt maar moeilijk overweg te kunnen met deze kritiek, of andere vormen van gerechtvaardigd protest.
Dat leidt soms tot verkrampte reacties om de legitieme verzuchtingen en argumenten te proberen ontkrachten door oppositie te criminaliseren, te beschuldigingen van terrorisme of van banden met de FARC te hebben.
De sociale protesten blijven echter niet beperkt tot administratieve sectoren: op 12 oktober - niet toevallig de 'Dag van het Ras', ter herdenking van meer dan 500 jaar donkere geschiedenis van dit continent - riepen inheemse organisaties uit het departement Cauca op tot protest en het blokkeren van de 'Vía Panamericana', de belangrijkste autosnelweg die het continent doorkruist. Bij het ontzetten van de snelweg werden zowel leger als politie ingezet, en gebruikte men gepantserde politiewagens en zelfs helikopters om de betogers met traangas uiteen te drijven. Na verschillende dagen van confrontatie tussen autoriteiten en betogers, waren er tientallen gevonden te betreuren aan beide kanten, en trieste balans van drie doden bij de betogers. Er ontstond een controverse over het feit of de autoriteiten al of niet het vuur geopend hadden op de betogers. Hetgeen eerst sterk werd ontkent door Uribe, tot er een video opdook op CNN waarop duidelijk te zien was dat leden van de politie wel degelijk vuurwapens gebruikt hadden (3). Na dit publiekelijk toegegeven te hebben op de nationale televisiezender, verklaarde Uribe echter dat de eigenlijke doodsoorzaak van de slachtoffers ten gevolge was van granaatscherven en niet door kogels.Om een inhoudelijk discussie over de eisen v/d betogers te vermijden werd geprobeerd om de
protesten te delegitimiseren, door herhaaldelijk beschuldigingen te uiten dat ze geïnfiltreerd waren door terroristen van de FARC en zelfs van sponsoring door buitenlanders, beschuldigingen dewelke ten stelligste werden ontkent door de inheemse autoriteiten. Niettegenstaande werden enkele dagen later drie buitenlanders het land uitgezet nadat ze deel genomen hadden aan betogingen van de suikerriet werknemers, volgens de overheid wegens onregelmatigheden met hun visum (4).
Na de opheffing van de blokkades, begonnen duizenden lokale boeren en leden van inheemse gemeenschappen aan een vreedzame mars richting Cali, met als doel overleg af te dwingen met Uribe en hun eisen rechtstreeks aan hem voor te leggen.Al gauw sloten ook andere sociale sectoren zich bij de mars aan: de werknemers van de rietplantages, maar eveneens vakbonden en andere sociale bewegingen steunden voluit de protestmars. In totaal kwamen er zo'n 45.000 personen in Cali aan voor het overleg met de president.
De President probeerde op voorhand via de media het debat te beperken tot een probleem van verdeling van landeigendom en de eisen te ontkrachten door te beweren dat inheemse bevolkingsgroepen reeds 27% van het grondgebied in bezit hebben, waarom zouden ze dan nog meer willen?
Het is algemeen geweten dat Colombia één van de landen is waar de grond het ongelijkste verdeeld is, met zo'n 3000 grootgrondbezitters die eigenaar zijn van 53% van het hele grondgebied. Inheemse gemeenschappen krijgen dan meestal gronden toegewezen die minder vruchtbaar zijn, of die reeds deel uit maken van beschermde nationale parken, en worden vaak met geweld verdreven als er dan toch rijkdommen onder de grond blijken te zitten zoals olie of mineralen (5)(6).
Het eisenpakket dat de inheemse groepen voorleggen gaat echter veel verder dan alleen maar een kwestie van landrechten, en omvat 5 hoofdpunten: (7)(8)
* Schendingen van mensenrechten en het recht op leven.: garantie dat de regering sociaal protest zal toelaten, het stopzetten van strategieën die inheemse gemeenschappen criminaliseren en het respecteren van de mensenrechten en internationaal humanitair recht.
* Agressie en bezetting van grondgebied: demilitarisatie van inheems grondgebied, stopzetten van concessies voor mijnbouw en petroleum, stopzetten van fumigatie (besproeiïngen?) van inheems grondgebied, en stop zetten van de promotie van monocultuur zoals Afrikaanse palm. Respect voor traditionele inheemse overheden als beschermers van hun grondgebied.
* Aannemen van de VN declaratie over inheemse bevolkingsgroepen.
* Afschaffen van wetten die het met geweld ontzetten van de bevolking toelaten, zoals Het Landbouw Statuut van 2007, de Mijnbouw Code en de Departementale Plannen voor Watervoorziening, die de rechten van de inheemse bevolking schenden en ingaan tegen internationale akkoorden (zoals Conventie 169 van de IAO). Openen van een publiek debat over vrijhandelsakkoorden en het recht op voorafgaande consultatie hierover.
* Nakomen van eerder gemaakte akkoorden met inheemse gemeenschappen en organisaties, en het effectief toekennen van budgetten hiervoor.
Afgelopen zondag was hierover een directe dialoog gepland in Cali tussen president Uribe en de inheemse gemeenschappen, maar omwille van vertragingen in het drukke reisschema van de president liet die de inheemse autoriteiten meer dan een halve dag wachten op z'n komst, en tegen dat hij uiteindelijk op de plaats van afspraak verscheen hadden de aanwezigen de hoop al opgegeven en waren terug vertrokken.
Het valt nu af te wachten wat de betogers verder beslissen, of er zich alsnog een kans aandient voor overleg in Cali zelf, 'En zoniet', lieten de vertegenwoordigers van de manifestanten reeds verstaan, 'gaan we als het nodig is helemaal te voet tot Bogotá'.
(1) http://www.elespectador.com/paro-judicial/video-estado-de-conmocion-tres-puntos
(2) http://www.derechos.org/nizkor/colombia/doc/estadoexcep1.html
(3) http://www.youtube.com/watch?v=DjbYKQAapak
(4) http://www.elespectador.com/articulo84511-das-expulsa-extranjeros-infiltrados-marchas-indigenas
(5) http://www.elespectador.com/columna86008-mucha-tierra
(6) http://www.internal-displacement.org/idmc/website/countries.nsf/(httpEnvelopes)/7994964F3955C802C125719200585B76?OpenDocument
(7) http://www.onic.org.co/minganoticias.shtml?x=35256
(8) http://www.cric-colombia.org/noticias/?content=detail&id=148
Friday, October 17, 2008
Onrust in Cauca...
Waarbij al verschillende gewonden zijn gevallen, en minstens één dode te betreuren valt.
De betogingen in Cauca begonnen ook vorige zondag, 12 oktober, maar dan aan de andere kant van Colombia dan waar ik zat. Hier kan je er meer over lezen.
Maar ik wou hier enkele fotos posten van de betoging in Bogotá vandaag, die het gerechtvaardigde protest van de inheemsbevolkingsgroepen in Colombia steunt. Een bescheiden, pacifistische en vooral kleurrijke betoging die het beeld van 'terroristen' dat de regering wil ophangen over de inheemse protesten, toch wel tegenspreekt.
Meer fotos hier
De betogingen in Cauca begonnen ook vorige zondag, 12 oktober, maar dan aan de andere kant van Colombia dan waar ik zat. Hier kan je er meer over lezen.
Maar ik wou hier enkele fotos posten van de betoging in Bogotá vandaag, die het gerechtvaardigde protest van de inheemsbevolkingsgroepen in Colombia steunt. Een bescheiden, pacifistische en vooral kleurrijke betoging die het beeld van 'terroristen' dat de regering wil ophangen over de inheemse protesten, toch wel tegenspreekt.
Meer fotos hier
Wednesday, October 15, 2008
Volle maan boven de boorput
12 oktober is in vele latijns-amerikaanse landen de dag waarop het moment herdacht wordt dat de Spanjaarden voet zetten op dit continent, wat wij vanuit Europa nog altijd de 'Ontdekking van Amerika' durven noemen.
Voor de inheemse bevolkingsgroepen die die lange en donkere vijfhonderjarige geschiedenis hebben overleefd, is dit het herdenkingsmoment van een historische onderdrukking. Maar ook vooral de dag waarop zij hun identiteit als originele bevolking herbevestigen, en letterlijk massaal opstappen voor hun rechten.
Ook in Colombia zijn er zo verschillende inheemse bevolkinggroepen, maar uiteraard ook groeperingen met roots in Afrika, aan de atlantische en caraïbische kust.
Ik had vorig weekend het genoegen om bij de U'wa, een inheemse indianen gemeenschap in he Noord-oosten van Colombia, te gast te kunnen zijn als waarnemer tijdens hun optocht tegen de invasie van hun grondgebied.
Zij worden namelijk de laatste tientallen jaren geconfronteerd met een nieuwe invasie, dit maal door oliebedrijven die uit zijn op de rijkdommen onder de grond. Dergelijk soort projecten gaan in tegen hun cultuur die vereist dat 'Moeder Aarde' met respect wordt behandeld, en verbiedt dat hetgeen zij 'haar bloed' noemen, wordt opgepompt. In de loop van de jaren hebben ze dan ook altijd principieel 'Neen' gezegd tegen het opstarten van oliewinning in hun territorium, hoewel daar nauwelijks naar werd geluisterd toen een viertal jaar geleden de constructi
e van een boortoren begon in het hartje van het U'wa grondgebied.
Zondag stapten dan ook een zeshonderdtal U'wa op richting boorterrein om hierover hun ongenoegen te uiten. Vrouwen, mannen, oud en (zeer) jong, gingen op weg voor een vijfuur lange mars, enkel gewapend met slogans op spandoeken zoals 'EcoPetrol weg uit U'wa territorium'. (nvdr: ge moet maar durven he, dergelijk naam kiezen voor een oliebedrijf...)
Hun tocht werd echter halverwege geblokkeerd door het leger die de doorgang via de weg tot aan het boorplatform verhinderde.
De betogers lieten zich daardoor niet tegenhouden en zetten hun tocht gewoon verder via de helling de berg op. Aan de ingang van het terrein hielden ze even halt waar ze een korte toespraak deden en slogans riepen. Daarna ging het nog verder de berg op naar het verzamelpunt zo'n 400 meter hoger, met uitzicht op het boorterrein. 
Hier bracht men de namiddag samen door en ook de hele nacht - onder een volle maan - met het herdenken van eerder gevallen slachtoffers, en het bespreken van de toekomst. De volgende ochtend was een bijeenkomst gepland met de majoor van de lokale politie en de kolonel v/h legerbataljon die de olie-installatie moet beschermen. Na enige vertraging verschenen zij op het appel en bedankten ze de U'was voor het 'vermijden van problemen' tijdens de betoging en trachtten ze hen de voordelen van de olie exploitatie duidelijk te maken. De kolonel verwoordde het het best toen ie zei dat 'Iedereen (in Colombia) zal profiteren van de olie die uit jullie territorium opgepompt wordt'. Niks nieuws voor de originele bewoners van dit continent. Op hun beurt bedankten de woordvoerders van de U'wa daarna de kolonel voor de 'goede samenwerking' en herhaalden nogmaals het principieel bezwaar tegen de olieboringen, en hun historisch eigendomsrecht over het grondgebied. Als afsluiter overhandigden ze beide heren nog als geschenk een handgemaakte draagtas, waarna iedereen vreedzaam terug de berg afzakte naar huis.
Meer foto's zijn hier te vinden, en als ge goed kijkt ziet ge mij op eentje ervan me achter een filmcamera verschuilen...
Voor de inheemse bevolkingsgroepen die die lange en donkere vijfhonderjarige geschiedenis hebben overleefd, is dit het herdenkingsmoment van een historische onderdrukking. Maar ook vooral de dag waarop zij hun identiteit als originele bevolking herbevestigen, en letterlijk massaal opstappen voor hun rechten.
Ook in Colombia zijn er zo verschillende inheemse bevolkinggroepen, maar uiteraard ook groeperingen met roots in Afrika, aan de atlantische en caraïbische kust.
Ik had vorig weekend het genoegen om bij de U'wa, een inheemse indianen gemeenschap in he Noord-oosten van Colombia, te gast te kunnen zijn als waarnemer tijdens hun optocht tegen de invasie van hun grondgebied.
Zij worden namelijk de laatste tientallen jaren geconfronteerd met een nieuwe invasie, dit maal door oliebedrijven die uit zijn op de rijkdommen onder de grond. Dergelijk soort projecten gaan in tegen hun cultuur die vereist dat 'Moeder Aarde' met respect wordt behandeld, en verbiedt dat hetgeen zij 'haar bloed' noemen, wordt opgepompt. In de loop van de jaren hebben ze dan ook altijd principieel 'Neen' gezegd tegen het opstarten van oliewinning in hun territorium, hoewel daar nauwelijks naar werd geluisterd toen een viertal jaar geleden de constructi
e van een boortoren begon in het hartje van het U'wa grondgebied.Zondag stapten dan ook een zeshonderdtal U'wa op richting boorterrein om hierover hun ongenoegen te uiten. Vrouwen, mannen, oud en (zeer) jong, gingen op weg voor een vijfuur lange mars, enkel gewapend met slogans op spandoeken zoals 'EcoPetrol weg uit U'wa territorium'. (nvdr: ge moet maar durven he, dergelijk naam kiezen voor een oliebedrijf...)
Hun tocht werd echter halverwege geblokkeerd door het leger die de doorgang via de weg tot aan het boorplatform verhinderde.
De betogers lieten zich daardoor niet tegenhouden en zetten hun tocht gewoon verder via de helling de berg op. Aan de ingang van het terrein hielden ze even halt waar ze een korte toespraak deden en slogans riepen. Daarna ging het nog verder de berg op naar het verzamelpunt zo'n 400 meter hoger, met uitzicht op het boorterrein. Hier bracht men de namiddag samen door en ook de hele nacht - onder een volle maan - met het herdenken van eerder gevallen slachtoffers, en het bespreken van de toekomst. De volgende ochtend was een bijeenkomst gepland met de majoor van de lokale politie en de kolonel v/h legerbataljon die de olie-installatie moet beschermen. Na enige vertraging verschenen zij op het appel en bedankten ze de U'was voor het 'vermijden van problemen' tijdens de betoging en trachtten ze hen de voordelen van de olie exploitatie duidelijk te maken. De kolonel verwoordde het het best toen ie zei dat 'Iedereen (in Colombia) zal profiteren van de olie die uit jullie territorium opgepompt wordt'. Niks nieuws voor de originele bewoners van dit continent. Op hun beurt bedankten de woordvoerders van de U'wa daarna de kolonel voor de 'goede samenwerking' en herhaalden nogmaals het principieel bezwaar tegen de olieboringen, en hun historisch eigendomsrecht over het grondgebied. Als afsluiter overhandigden ze beide heren nog als geschenk een handgemaakte draagtas, waarna iedereen vreedzaam terug de berg afzakte naar huis.
Meer foto's zijn hier te vinden, en als ge goed kijkt ziet ge mij op eentje ervan me achter een filmcamera verschuilen...
Monday, October 6, 2008
Als konijnen voor een lichtbak... En U?
'Heeft u ook gehoord hoe diverse politici zich fors uitlaten over de financiële crisis: dit is het failliet van het neoliberalisme, dit casinokapitalisme moet stoppen? Ze zijn nogal laat met hun ontdekking dat het vrijmaken van de geldmarkten tot ongelukken zou leiden. Maar vooral, wie als behoeder van ons algemeen belang roept dat iets ‘failliet' is - dus niet meer in staat om te functioneren -, moet in de volgende zin beginnen zeggen wat er nu moet gebeuren. Anders neemt men de eigen analyse niet ernstig. We kunnen allemaal met stijgende verbazing vaststellen dat deze politici niet met ernstige alternatieven komen en ze nog minder doorvoeren. Die zijn er nochtans wel.'
Dus hoe lang blijven we nog voor deze lichtbak zitten? Of misschien toch maar es beginnen nadenken over hoe het wel kan/kon/zal kunnen?
Lees hier het volledig artikel van Dirk Barrez...
Dus hoe lang blijven we nog voor deze lichtbak zitten? Of misschien toch maar es beginnen nadenken over hoe het wel kan/kon/zal kunnen?
Lees hier het volledig artikel van Dirk Barrez...
Wednesday, October 1, 2008
'Washington, we have a president'
'...This financial crisis is a direct result of the greed and irresponsibility that has dominated Washington and Wall Street for years. It's the result of speculators who gamed the system, regulators who looked the other way, and lobbyists who bought their way into our government. It's the result of an economic philosophy that says we should give more and more to those with the most and hope that prosperity trickles down to everyone else; a philosophy that views even the most common-sense regulations as unwise and unnecessary. And this economic catastrophe is the final verdict on this failed philosophy - a philosophy that we cannot afford to continue....'
Subscribe to:
Posts (Atom)