en wat doet ne mens zoal...

..in een vreemde stad zoals Bogotá? (de term 'vreemd' mag hier ruim geïnterpreteerd worden)
Bijvoorbeeld in uw vrije tijd een cursus fotoreportage volgen: nu ge toch dat nieuwe fototoestel hebt is het misschien eens tijd om daar serieuze fotos mee leren te trekken...
en zo leert ge nie alleen een verborgen interesse (talent?) van uzelf te ontdekken, maar ziet ge ineens ook de stad door andere ogen (of moet dat lens zijn?).
En terwijl ge voorheen al grote bewondering had voor anderen die schitterend fotoreportages maken, en zelf ook al wel eens een goeie foto getrokken hebt, was de drempel om die camera in Bogotá op straat boven te halen nog altijd wat te groot.
En als ge die moed wel begint te hebben, is het bijzonder boeiend om stilaan die stad te herontdekken, en te moeten vaststellen dat ze precies voor die camera gemaakt lijkt...

Blijkbaar komt de oorlog president Uribe goed uit en de guerilla dat hij aan de macht is...

De woorden van Alan Jara, net nadat ie vandaag vrij kwam na 8 jaar in de jungle gevangen gezeten te hebben.
Op zich nie zo'n vreemde uitspraak: beide partijen in dit conflict hebben er belang bij dat het aanhoudt anders was het al lang opgelost.
Maar wat daarentegen wel merkwaardig is, is dat die woorden gesproken worden door iemand die 8 jaar lang van zijn vrijheid berooft is, tegen zijn wil de jungle moest doorkruisen wanneer de guerilla werd aangevallen door het leger, en (volgens de regering dan toch) door hen werd gefolterd.
Over het algemeen gaat het namelijk anders, en worden de net vrijgekomen personen prompt voor de microfoon gezet om uitvoerig hun dank aan leger en regering te betuigen voor hun vrijlating.
Dat was bv het geval bij Ingrid Betancourt en ook vorige zondag nog, toen 4 andere gijzelaars vrijkwamen.
Deze keer hebben ze zich daarbij wat mispakt, want naast beschrijving van bombardementen door het leger, noemde hij het ook 'de wereld op zijn kop: de guerilla die me beschermde en het leger dat me beschoot.'
Oops... foutje, señor Uribe...