Colombia: Netwerk tegen Grootschalige Mijnbouw ziet het levenslicht

Zo'n 30tal organisaties van over heel Colombia kwamen vorige weekend samen om zich over een prangend nationaal probleem te buigen: dat van de grootschalige mijnbouw.

Een problematiek die ook in Colombia steeds meer lokale gemeenschappen voor grote problemen stelt: milieuvervuiling, maar eveneens het verlies van landrechten, voedselveiligheid en cultuur, tot zelfs de gewelddadige verdrijving door paramilitairen groeperingen, al dan niet met actieve hulp van het leger.

Recentelijk nog, werd een huis van een inheemse familie platgebombardeerd door een helikopter van het leger, officieel omdat er guerrillero's in de buurt zouden geweest zijn, terwijl het moeilijk als toevallig kan gezien worden dat diezelfde gemeenschap nog maar recentelijk was teruggekeerd na eerder al eens verdreven te zijn vermoedelijk om plaats te maken voor een mijnbedrijf dat in de regio wil opstarten (1).
Dergelijke gebeurtenissen geven een verontrustende trend aan die zich niet enkel in Colombia voordoet: die van de 'militarisatie' van gebieden waar multinationals hun oog laten vallen hebben op de natuurlijke rijkdommen (2), zoals in dit specifiek geval van de Muriel Mining Corporation in de regio van Chocó (3).

Dergelijke megaprojecten bedreigen niet alleen het voortbestaan van inheemse gemeenschappen, maar ook het levensonderhoud van lokale boeren die in de toekomst mogelijks door milieuvervuiling niet langer aan landbouw zullen kunnen doen. Misschien paradoxaal genoeg, bedreigt het ook het voortbestaan van kleinschalige mijnbouwers in dezelfde regio: Meestal zijn dat lokale arbeiders die reeds lange tijd, soms zelfs generaties lang, een stukje grond hebben uitgebaat met behulp van kleinschalige en artisanale mijnbouwtechnieken, en die zich plots geconfronteerd zien met een internationaal bedrijf dat beweert de eigendomsrechten over hun land te bezitten of een concessie te hebben om er een open-pit mijn te beginnen.
Onafhankelijk van hun redenen, elk van hen hebben enorm te lijden bij de komst van dergelijke grootschalige mijnbouwprojecten.

Twee dagen discussiëren kostte het om een consensus te bereiken tussen de verschillende aanwezigen en organisaties, die elk hun eigen standpunt hadden tegenover mijnbouw: dat ging van 'neen, mijnbouw nooit', over 'neen, als het over grootschalige mijnbouw gaat' tot 'nee tegen grootschalige mijnbouw door multinationale bedrijven' (4).

Maar uiteindelijk kwam het akkoord er dan toch, mede omdat eenieder zich meer dan bewust was van de hoogdringendheid om op nationaal niveau een front te vormen dat de problematiek van dergelijke megaprojecten op de nationale agenda kan zetten.
Die noodzaak werd andermaal duidelijk wanneer één van de deelnemende organisaties het trieste nieuws moest brengen dat in de loop van de bijeenkomst twee van haar leden in de provincie Bolivar, vermoedelijk door paramilitairen, waren vermoord (5).

Het weekend werd uiteindelijk het best samengevat door de woordvoerdster van de Nationale Organisatie voor Inheemse volkeren van Colombia (ONIC) wanneer ze zei: 'Vorig jaar was het jaar van de vergaderingen, dit jaar dat van de actie.'

Welkom, 'Netwerk Colombia tegen Grootschalige Mijnbouw', wij hopen nog veel van u te mogen horen.

(1) http://justiciaypazcolombia.com/Indigenas-heridos-por-bombardeos & http://contagioradio.com/otra-mirada/193-en-grave-estado-de-salud-indigenas-que-fueron-victimas-del-bombardeo-por-parte-del-ejercito
(2) http://catapa.be/nl/news/675
(3) http://justiciaypazcolombia.com/Remilitarizacion-de-Resguardos-de
(4) oftewel: 'nationalisatie' als oplossing voor de mijnbouwproblematiek. Moet gezegd dat die laatsten eens bij de buren in Ecuador moeten gaan horen of daardoor alle milieu- en andere problemen op magische wijze opgelost zijn.
(5) http://www.censat.org/dadamail/mail.cgi/archive/prensa/20100215120611/

Waarom de VS (nog steeds) geïnteresseerd blijft in kleine landjes in LatAm

'...find it difficult to believe that the US government would care enough about these countries to try and control or topple their governments.
Why should Washington policymakers care who runs them?

Unfortunately they do care. A lot. They care enough about Haiti to have overthrown the elected president Jean-Bertrand Aristide not once, but twice. The first time, in 1991, it was done covertly. We only found out after the fact that the people who led the coup were paid by the US Central Intelligence Agency. And then Emmanuel Constant, the leader of the most notorious death squad there – which killed thousands of Aristide's supporters after the coup – told CBS News that he, too, was funded by the CIA.

In Honduras last summer and autumn, the US government did everything it could to prevent the rest of the hemisphere from mounting an effective political opposition to the coup government in Honduras. For example, they blocked the Organisation of American States from taking the position that it would not recognise elections that took place under the dictatorship. At the same time, the Obama administration publicly pretended that it was against the coup.

Why do they care so much about who runs these poor countries? As any good chess player knows, pawns matter. The loss of a couple of pawns at the beginning of the game can often make a difference between a win or a loss. They are looking at these countries mostly in straight power terms. Governments that are in agreement with maximising US power in the world, they like. Those who have other goals – not necessarily antagonistic to the United States – they don't like.

October 1970, President Richard Nixon was cursing in the Oval Office about the Social Democratic president of Chile, Salvador Allende. "That son of a bitch!" said Richard Nixon on 15 October. "That son of a bitch Allende – we're going to smash him." A few weeks later he explained why:

The main concern in Chile is that [Allende] can consolidate himself, and the picture projected to the world will be his success ... If we let the potential leaders in South America think they can move like Chile and have it both ways, we will be in trouble.

That is another reason that pawns matter, and Nixon's nightmare did in fact come true a quarter-century later, as one country after another elected independent left governments that Washington did not want. The United States ended up "losing" most of the region. But they are trying to get it back, one country at a time.'

Volledig artikel hier: http://www.guardian.co.uk/commentisfree/cifamerica/2010/jan/29/us-latin-america-haiti-honduras