Timelapse Photography: Deconstrucción, Calle 26

Very *Very* Stupid

tot daar dus wat verkeerdelijk ook wel Hopenhagen genoemd werd...
Voor wie de nieuwsberichten de komende dagen over het zogezegde 'Kopenhagen Akkoord' gaat lezen, misschien even snel samenvatten wat er ginder *echt* gebeurd is: de VS hebben de laaste twee dagen met China een één-tweetje gedaan, terwijl beiden op voorhand al besloist hadden dat ze geen bindend akkoord zouden goedkeuren. U weet wel: da's bad for business. Ze nodigden voor de schone schijn nog effe rap Brasil en ZuidAfrika uit zodat er nie helemaal kan gezegd worden dat slechts twee landen het lot van de planeet bepaalden.
In het kort, de schreeuw voor een 'eerlijk, ambitieus en bindend akkoord' werd dus duidelijk niet gehoord.
En ooo ironie: Obama vond het ook niet nodig om te wachten tot de tekst besproken en door de rest van de aanwezigen goedgekeurd werd, want: Het ging slecht weer worden boven de VS, dus moest ie rap rap weg...
Misschien maar best ook, want uiteindelijk(uiteraard) werd het zogenaamde 'Kopenhagen Akkoord' door de gehele vergadering niet eens goedgekeurd, in de oficiele acte staat enkel dat er 'nota van genomen wordt' dat het bestaat...  

Dus wat kunnen we coincluderen na 2 weken debat over hoe de planeet redden? Een betere samenvatting dan volgende twee uitspraken is er niet lijkt me: 'het is duidelijke dat we met het huidig politiek systeem de planeet niet gaan redden' en 'indien het klimaat een bank was geweest, hadden ze het al lang gered'.

U mag zelf uitzoeken van wie deze uitspraken oorsprokelijk komen (eervolle vermelding voor Chavez die na de speech van Obama zei: 'Het *blijft* hier nog steeds naar zwavel ruiken!') maar ze worden hernomen door een hoop waarnemers die de afgelopen twee weken terplaatse waren:

http://www.guardian.co.uk/environment/2009/dec/18/copenhagen-negotiators-bicker-filibuster-biosphere
http://www.bbc.co.uk/blogs/thereporters/richardblack/richard_black/
http://weblog.greenpeace.org/climate/2009/12/copenhagen_is_over_but_were_no.html
http://www.foei.org/en/media/archive/2009/copenhagen-a-disaster-for-the-worlds-poorest
http://www.telegraph.co.uk/earth/copenhagen-climate-change-confe/6841060/Copenhagen-climate-summit-the-talks-were-another-missed-opportunity.html

En mijn persoonlijke conclusie? We gaan het zelf moeten oplossen vrees ik,
dus bij deze een warme oproep naar iedereen toe om mee te doen met 10:10, de campagne van de makers van The Age of Stupid: om 10% van je uitstoot te verminderen in 2010, en zo alsnog een kans te maken om in de categorie van Homo 'Not Stupidens' te komen.

The Age of Stupid: nu ook zonder uw ...op te lichten...

   Belgium:   18/12/2009 10:20pm VTM

zie ook: http://www.ageofstupid.net/tv

The Stupid Show @ Copenhagen

Live Video Stream: 8pm, Copenhagen time (CET)
van de makers van The Age of Stupid

click voor laatste info

*gniffel* The least worst plan of terribleness...

My fellow planeterians, now is the time for...: http://www.markfiore.com/email/lt/t_go.php?i=114&e=MzUwMTk=&l=-http--www.markfiore.com/

24.000 handtekeningen herbevestigen vraag om Water als Mensenrecht

De afgelopen weken ondertekenden 24.000 mensen en een honderdtal (inter)nationale organisaties de eis om de originele tekst van het Waterreferendum ter goedkeuring voor te leggen aan de Colombiaanse bevolking. Hiermee wou het Comité van Promotoren van het Waterreferendum de volksvertegenwoordigers een sterk signaal geven dat het volk nog steeds achter het originele voorstel stond. De tekst van het Referendum zat de afgelopen maanden nogmaals in het Congres vast ter discussie. In een gewijzigde referendumtekst van enkele volksvertegenwoordigers waren vele aanpassingen opgenomen en enkele artikels volledig verdwenen. Enkele voorbeelden. Één van de wijzigingen, het artikel dat de toegang tot drinkbaar water als fundamenteel basisrecht garandeert, werd omgebogen tot 'een voorwaarde die essentieel is voor het menselijk leven'.  Het artikel dat de privatisering van waterbronnen en -diensten moet voorkomen werd geschrapt. Volledig artikel hier

Doublespeak...

(click voor details v/d foto)

'Regelmatig heb ik schrik, maar ik vrees meer om niet te vechten voor de toekomst van mijn land'
met als ondertitel: 'We handelen met respect voor de Mensenrechten'

'War is Peace' waar hebben we dat nog gelezen?


Update: Specific Attributes of Doublespeak:

    * misleads
    * distorts reality
    * pretends to communicate
    * makes the bad seem good
    * avoids or shifts responsibility
    * makes the negative appear positive
    * creates a false verbal map of the world
    * limits, conceals, corrupts, and prevents thought
    * makes the unpleasant appear attractive or tolerable
    * creates incongruity between reality and what is said or not said

Hebt u dan geen kinderen, meneer?

dat was de vraag die een vrouw stelde aan de vertegenwoordigers van Hunt Oil, wanneer die kwamen luisteren naar de bezwaren die de lokale bevolking in de Amazone heeft tegen het opstarten van olie-exploitatie in hun territorium. De korte, meer dan klare interventie van de vrouw (olie wordt onze dood) valt voorlopig in dovemansoren. Misschien ook omdat de vertegenwoordigers die voor dergelijke vergaderingen opdagen zich kunnen beroepen op het feit dat zijzelf geen beslissingsmacht hebben. Daarom nodigen drie inheemse bevolkingsgroepen nu de grote baas van Hunt Oil, Ray Hunt hemzelve, uit naar de Amazones om hem persoonlijk te zeggen dat ie bij hen niet hoeft te beginnen boren. Misschien moet hij zijn kinderen maar ineens meenemen dan, want een tweede kans om de long van de wereld te zien zullen die misschien nie meer krijgen als papa zo doorgaat ?
'Hebt u dan geen kinderen, meneer?' is misschien ook de vraag die men moet stellen aan de leiders van de V.S. en China, die zich dezerdagen aan het voorbereiden zijn voor de klimaatsgesprekken in Copenhagen die daar binnen een drietal weken plaatsvinden. Blijkbaar gaan beide supermachten met als standpunt naar ginder dat er geen bindende afspraken kunnen gemaakt worden. Excuseer? Ja meneer, da's 'bad for business' ziet ge...
Terwijl er ondertussen gesproken wordt over dat we wel eens aan de 6 graden C opwarming zouden kunnen geraken, als we niet snel de rem erop zetten.  Als ik me niet vergis was 2 graden al serieus 'bad for humanity' ( en dus ook 'for business', heren), laat staat drie keer zoveel... 
'Hebt u dan geen kinderen, meneer?' een vraag die iedereen kan stellen aan onze wereldleiders, door een berichtje achter te laten in de Klimaat Capsule van Friends of the Earth en een doorslaggevend en rechtvaardig akkoord te eisen in Copenhagen. Doen! of ge nu zelf kinderen hebt of niet!

Fatally flawed

'Free market capitalism is fatally flawed and a different economic system is needed'
Een uitspraak van Chavez of Michael Moore? vanzelfsprekend... maar ook het antwoord van 43% van de ondervraagden in Frankrijk, 38% in Mexico, en 35% in Brasilië wanneer men hen vroeg of ze tevreden waren met het huidige economische systeem.

Een belachelijke minderheid vond dat het allemaal prima marcheert (zie ook mijn Zwitserse bankrekening meneer). Maar globaal gezien is men er, 20 jaar na de val van de muur en het zogezegde 'einde van de geschiedenis', helemaal niet zo content van, hoewel een meerderheid er nog van overtuigd is dat met wat sleutelwerk de dingen nog wel zullen blijven draaien. Opvallend (vond ik) dat de Duitsers daar nog het meest van overtuigd zijn, op de voet gevolgd natuurlijk door de VS en het Verenigd Koninkrijk.
De nieuwe winden waaien dus vanuit het zuiden (van Frankrijk)...

Bron: BBCNews  

Eenduidig 'Neen!' tegen mijnbouw in páramo El Almorzadero

Afgelopen weekend werd het eerste Regionaal Forum gehouden ter verdediging van de páramo El Almorzadero in het noorden van de Provincia García Rovira, op de grens tussen de departamenten Santander en Noord-Santander.
Zo'n 1000tal inwoners van de streek rondom de páramo zakten af naar het plaatsje 'Presidente', meer dan op de jaarlijkse 'foor' volgens de lokale de burgemeester.

Velen van de aanwezigen uit de gemeente Chitagá waren gekomen om te horen wat de gevolgen konden zijn van mijnbouw in hun regio. De inwoners van de aanliggende gemeente Cerrito hebben daar veel over te vertellen, aangezien ze reeds een lange geschiedenis hebben in hun verzet tegen het opstarten van mijnbouw. In de jaren 90 gooiden ze letterlijk het toenmalig bedrijf Carboriente buiten, nadat die op 5 verschillende plaatsen was begonnen met steenkool te ontginnen.
De littekens zijn nog steeds te zien op sommige plaatsen in de bergflanken, maar dankzij hun actie blijft de Páramo voorlopig gespaard van grote open wonden.
 
Afgelopen september kwam plots het onverwachte nieuws dat de Colombiaanse overheid nieuwe concessies had toegestaan aan 'Continental de Carbones' voor de exploitatie van steenkool in de Páramo voor een periode van 29 jaar.


De inwoners van de streek zijn het daar echter niet mee eens, en zijn begonnen met het verzamelen van handtekeningen, in een wettelijk proces van participatieve democratie dat vergelijkbaar is met de vele 'consultas populares' die in andere landen gehouden worden ivm mijnbouw.  Indien genoeg stemmen worden verzameld moet dit uiteindelijk uitmonden in het voorleggen van een alternatief voorstel aan de gemeenteraad, die hierover dan zal moeten stemmen. Hun voorstel is gebaseerd op wat men voedsel soevereiniteit noemt: het recht om te beslissen wat men wil produceren, bv op basis van ecologisch verantwoorde organische landbouw, zoals in het geval van de cooperative AgroVida. Het voorstel stelt dat dit niet compatibel met mijnbouw in de regio, aangezien de watervoorziening dan sterk gevaar loopt op vervuiling met zwavel, en wil de gehele Páramo laten uitroepen tot beschermd natuurgebied.

Op het foum waren ook vertegenwoordigeres van het ministerie van mijnbouw en het bedrijf zelf aanwezig, hoewel de ingenieur die een persbericht voorlas van het mijnbedrijf Continental, op voorhand reeds afstand nam, met de woorden dat ie 'als consultant was ingehuurd' en als dus geen verantwoordelijkheden had in het bedrijf.
 
Verschillende bewoners van de regio kwamen daarna aan het woord, die aéén na één waarschuwden voor de desastreuze gevolgen dat dergelijk mijnbouwproject zou hebben voor de Páramo.
Een professor van de Nationale Universiteit, moest toegeven dat de powerpoint presentatie die hij voorbereid had met als titel 'de gevolgen van mijnbouw in Paramos'
overbodig was, aangezien 'men hier al meer dan voldoende op de hoogte is van wat er kan mis gaan'.

Achteraf vroeg men de ingenieur om z'n mening over de verschillende interventies, en hij moest toegeven dat het overduidelijk was dat men hier geen mijnbouw ging toelaten, en dat ie die boodschap zou overbrengen aan het bedrijf, valt nog te bezien in hoeverre die er oor naar zal hebben. Mocht dat niet het geval zijn bestaat er geen twijfel dat de gemeenschappen een tweede forum op poten zullen zetten om hun stem kracht bij te zetten.

Meer fotos van het Forum:

<

voor liefhebbers van graffiti...

een muziekse van Peter Fox, met dank aan Hamster Rave voor zijn tips en woordgraffiti:

Politiek...

wordt hier in Latijns Amerika op 't straat uitgevochten (cfr: Honduras), maar dan niet enkel, of altijd letterlijk.
Hieronder een selectie van wat je zoal tegenkomt op de muren van Bogota.
De laatste drie fotos zijn echt schoontjes, niet om z'n politieke inhoud, maar omdat het getrainde oog hetvolgende in de hoek ziet staan: 'Prohibido fijar avisos' ofte: Verboden afiches te plakken...

Iedereen zwembadjes III

zie ook: http://www.youtube.com/user/Cop15
en http://google.com/cop15

Iedereen zwembandjes II

Ofte: Don't be stupid!

Soon in a cinema near you

of bekijk eens een timelapse video...




The Age of Stupid Global Premiere Trailer from Age of Stupid on Vimeo.


Screenings in Belgium

Iedereen zwembandjes!

Dat gaat nog zowat de enige oplossing zijn vrees ik, dat en verhuizen natuurlijk. Maar de zwarthemden onder ons zien dat ook niet als oplossing: dan staan ze wééral aan onze voordeur te kloppen (hmmm: 'de lage landen' ik denk van nie jonges...).
Over zo'n honderd dagen komen de grote heren andermaal bijéén om daar nog eens over te babbelen.

Maar deze keer heb ik er vertrouwen in: Op de top in Copenhagen in december gaan er doorslaggevende maatregelen getroffen worden. Want iedereen voelt de nattigheid duidelijk aankomen: reden temeer om nog effe rap over en weer te vliegen naar de noordpool voor een dagske sightseeing nu dat nog kan.

Als ik u was, Pa, zou ik als een speer investeren in aandelen zwembandjes, ik heb zo'n flauw voorgevoel dat die binnenkort als een pijl omhoog gaan schieten. Want das uiteindelijk toch waarop het andermaal neer gaat komen: hoe verdienen we er geld aan?
Dus iedereen terug gezellig onderuit in de zetel voor TV, dat wel: mét onze Klimaatszwembandjes aan deze keer(registered trademark of ClimateCorp International).

NB: mocht uzelf niet zo optimistich zijn als mij, kan u hier een berichtje achterlaten voor de heren in Copenhagen, of hier in uw beste spaans, en dan hebt ge ineens ook eens gezien waar ik hier zoal mijn tijd aan spendeer.

Eet meer zout!

Dit is hoe het ritme van een gezond hart eruitziet, mocht daar twijfel over bestaan. Bijvoorbeeld nadat de patiënt in kwestie tijdens een rustige werkdag op kantoor een steek voelt in de borst en daarna even het bewustzijn verliest.
Conclusie die een cardioloog na een week van tests trekt: lijkt allemaal inorde meneer, voor alle zekerheid doen we nog een laatste proef om te kijken wat er onder fysieke stress gebeurt, maar voor zover ik zie bent u zo fit als ...euhm... iemand die de hele dag op kantoor achter een PC zit.
O ja, misschien wel wat meer zout eten, om die bloeddruk omhoog te houden!
Ja dokter, bedankt dokter.

Maak eens een foto, doe eens een tentoonstelling

waaronder ook twee van mijn fotos...

en wat valt er over Colombia te vertellen?

Ik heb de laatste paar maanden nogal veel over andere dingen geschreven: mijnbouw, Latijns amerika in het algemeen, Honduras, zelfs over Guatemala... en tis toch weer bijna 5 jaar geleden dat ik daar was...
Maar eigenlijk is er ook wel het een en het ander te vertellen over Colombia zelf, alleen is het soms zoveel dat ge het nie meer bij kunt houden. De laatste tijd vlot het niet echt goed tussen señor Uribe en zijn buren. Da's eigenlijk al een heel tijdje en sinds ie vorig jaar een kamp van de FARC gaan bombarderen is op Ecuadoriaans grondgebied is het er eigenlijk nooit op verbeterd.
Beschuldigingen worden sindsdien heen en weergeslingerd, meestal op de één of andere manier gebaseerd op de 'Magische laptop' van rebelleider Raul Reyes die de Colombianen in het kamp buit maakten. 'Magisch', omdat daar maar konijnen blijven uitkomen...

Sindsdien staan de diplomatieke banden tussen beide landen op een zeer laag pitje, en recentelijk is dat alleen maar erger geworden. Ecuador klaagde de ex minister van defensie van Colombia (die momenteel ambities heeft voor het presidentschap nota bene) aan voor die 'inval', waarna Colombia dan weer de ecuadoriaanse president Correa beschuldigd van fondsen te hebben gekregen van de FARC voor zijn campagne. Er duikt plots een video op waarin een belangrijke leider van de FARC dit beweert, maar de vraag is in hoeverre die wel 'echt' is...
Enfin, die twee zijn nog even zoet dus.
En uiteraard kan Chavez ook niet stilzitten bij dit alles: zeker niet als Uribe beslist 3, of nee wacht zijn het er nu 5? ah nee zelfs 7, militaire basissen ter beschikking te stellen van de 'gringos' nadat Ecuador besluiten het contract voor de militaire basis Manta, 10 jaar uitvalsbasis voor militaire (ehum, ik bedoel antidrug) operaties van de VS, niet te verlengen en hen de deur te wijzen.
Veel geroep over een knieval voor de yankies en de soevereiniteit van het Latijns Amerikaans continent en mogelijke invallen bij de roodgekleurde buurlanden, net nu dat Honduras dezerdagen het strijdtoneel is van het links-rechts getouwtrek over wie de baas mag spelen. Slechte timing dus, señor Uribe om hiermee af te komen, en hij dat dan maar op een rondrit om de rest v/h continent - die er ook nie echt meer kunnen lachen - te vertellen dat het allemaal zo erg nog nie is, en dat nog voor eigenlijk in Colombia zelf duidelijk bestaat over wat de deal met de VS nu juist inhoudt...
Maar das nog lang nie alles natuurlijk: hocus pocus, en plots duiken er bewijzen op dat de FARC 3 (!) raketlanceerders in hun bezit hebben van Zweedse makelij, die in de jaren tachtig aan Venezuela verkocht werden.Ddus logisch gevolg: Chaves levert wapens aan de FARC. De mogelijkheid dat er in die bijna dertig jaar een sergeantje ergens een duister dealtje zou gedaan kunnen hebben om zijn miserabele soldij wat bij te spijzen is natuurlijk veel te ver gezocht. Nog wat meer heen en weergeroep tussen deze heren natuurlijk, ambassadeurs worden teruggeroepen. Pas maar op of ik sluit de grenzen voor uw producten, tis gedaan met onze goedkope olie, ge moet es proberen ons aan te vallen en ik klop u plat, enz, etc...
En vandaag lees ik dan weer in de krant: Colombia arresteert 11 Ecuadoriaanse soldaten die 300 meter over de grens waren gekomen - en ik die dacht dat ze je in het leger net leerden binnen de lijntjes te lopen - volgens de Ecuadoraanse minister van defensie, omdat ze 'gaan winkelen waren'. En dezelfde dag nog beschuldigd Chavez Colombia ervan de grens met Venezuela overgestoken te hebben 'om hen te pesten' want tegen de tijd dat zijn soldaten ter plaatse waren, hadden ze al lang de benen genomen.
Enfin, allemaal maar om te zeggen dat deze drie heren dringend een koude douche moeten pakken, of - in het kader van 'Make Love not War' - misschien samen maar eens een hotelkamer moeten opzoeken. Dat zou ook meer dan voorpaginanieuws zijn lijkt mij...

Update: vandaag begint de top van de landen van UNASUR (unie van zuidamerikaanse naties) in Quito, zonder Uribe, want hij had geen goesting om op het matje geroepen te worden...
Update: Uribe en Obama op het matje roepen zelfs?

De Mijn 2, in het hol van de leeuw

Dinsdag 28 juli. 4u40. Daan komt ons wekken. Vandaag mogen 14 deelnemers van SIED II de Marlin-mijn van Montana in San Miguel Ixtahuacán en Sipakapa bezoeken. Door de Noche belga gisteren hebben we slechts 4 uur geslapen, maar door de adrenaline spring ik uit mijn bed.

We rijden met de microbus van don Ebelio door de bergen van San Marcos, staan een kwartiertje stil door wegenwerken en komen tegen 8 uur aan bij de mijn. De spanning stijgt. Het grote bord bij de ingang trekt direct onze aandacht. Het geeft aan hoeveel quetzales Montana (dochterbedrijf van het Canadese GoldCorp) investeert in de maatschappij. Ik word aangespoord om foto's te trekken van dit sterk staaltje misleidende bedrijfscommunicatie - hoeveel hun winst bedraagt, komen we immers niet te weten - en haal direct ook mijn videocamera boven. Misschien zijn het wel de enige beelden die ik kan maken.

Na een oppervlakkige controle - ze vragen niet eens identiteitskaarten - rijden we het hol van de leeuw binnen. Dat ze geen identiteitscontrole vragen, toont aan dat ze goed weten wie we zijn. Later op de dag komen we nog te weten dat onze gids Alan Ovalle het radiodebat waaraan we enkele dagen eerder in San Miguel Ixtahuacan hebben deelgenomen, volledig heeft gehoord. En Jorge (Bolivië), Pedro (Honduras), Juan (Guatemala) en Idelso (Peru) spraken zich tijdens het radiodebat heel scherp uit tegen mijnbouw. Alan Ovalle ontvangt ons in het kantoor van het Departamento Desarrollo Sostenible (Afdeling Duurzame Ontwikkeling). 'Hier bedenken ze dus zulke borden', denk ik bij mezelf.

In het zaaltje waar Alan ons ontvangt, zet ik snel nog Wies' bandopnemertje aan, voor in het geval we niet mogen filmen. Het is ons nog altijd niet duidelijk of ze het gaan toelaten, onderweg naar het kantoor van Desarrollo Sostenible heb ik dus al volop gefilmd. Als Alan binnenkomt, vraag ik hem of ik mag filmen en foto's nemen. In de stijl van mevrouw Protput (Het Eiland) zegt hij 'laten we dat niet doen'. 'Ha', dacht ik, 'die heb ik mooi liggen'. Drie presentaties ('constructieve dialoog met de lokale gemeenschap', 'relaties met de gemeenschap' en 'veiligheid') later merk ik dat ik de foute knop heb ingedrukt, geen opname dus. Als ik naar buiten ga, merk ik een tekening op die op het prikbord hangt (zie foto - 'Bedankt, papa, omdat je mijnwerker bent. Omdat jij de steun van de familie bent. Omdat jij ons begeleidt op onze wegen. We zien je graag, papa'). Zou die echt zijn?

Enkele uitspraken van don Alan:
- "De communicatie met de bevolking loopt niet altijd vlot, want ze geloven nog dat de mijn schedels van kinderen gebruikt om goud in de ondergrondse mijn te zoeken" Conclusie: de lokale bevolking is enkel tegen de mijn omdat ze nog in mythes geloven?
- "Onder de aandeelhouders van GoldCorp zitten pensioenfondsen van de VS en Canada". Conclusie: GoldCorp is een sociale organisatie en als we hen aanpakken, pakken we het pensioen af van de werkende bevolking in Canada en de VS?
- De Marlinmijn is voorzien om tot 2013 operatief te zijn. Daarna zal de lokale economie vooral bestaan uit "landbouw en diensten en ...(stilte)". Vraag is of de omgeving niet te sterk zal vervuild zijn om nog aan landbouw te doen. Anders blijft er voor de lokale bevolking niet veel meer over. Tenzij Montana de 42 licenties die ze nu in het land heeft, verder exploiteert, maar dan zullen er nog minder vruchtbare gronden zijn voor landbouw later. En het zijn er, volgens Alan, al niet veel in San Marcos. Waarmee hij wou zeggen dat het eigenlijk geen landbouwstreek is, en dat mijnbouw een schoon alternatief is voor de ‘ontwikkeling’ van de streek.

Terug buiten poseren we even voor de foto (jammer genoeg heeft Elar zijn fototoestel in het busje van de mijn laten liggen en is die foto dus kwijt) voor we het mijnbusje in stappen voor onze rondrit. Eerste stop: de open pit.

Een gigantische put. In breedte of lengte zal het niet meer toenemen, enkel nog in diepte (nog 100 meter dieper dan het nu al is). Te diep mogen ze ook niet gaan, want juist onder deze grote put bevindt zich nog een ondergrondse mijn. Het grijs op de foto’s zijn sulfidehoudende gesteenten, en in contact met water zorgt dit voor de zure drainage (acid mine drainage), het grootste ecologische gevaar bij mijnbouw. Een ingenieur legt ons uit hoe ze te werk gaan: eerst putje boren om stalen op te halen die nadien naar het labo gaan om te testen op goud en zilver. Nadien, indien de test positief is, steekt men een explosief goedje in de put die het geheel opblaast. De grote stukken rots waarin niets zit, worden gescheiden van de stukken waarin wel goud of zilver worden gevonden. Deze laatste gaan naar de verwerkingsinstallatie.

Bij de ondergrondse mijn krijgen we uitleg van een ingeniero Javier Castilla die ons in zijn kantoortje de kaart toont van de ondergrondse mijn en het ons zelfs laat fotograferen en filmen (tot Alan binnenkomt en zegt dat het niet de afspraak was). We stoppen de camera's weg (Spijtig had enkel Elar foto's getrokken). Ze halen in de ondergrondse mijn 6 à 10 gr goud of zilver per ton rots boven. Bij de open pit is dat 2,5 tot 4 gram, maar het zou zelfs nog aan 0,2 gram rendabel zijn. De bovenste gangen zijn al leeggehaald en worden nu opnieuw opgevuld met rots die ze eruit hebben gehaald, vermengd met cement.

Bij de verwerkingsinstallatie legt de ingenieur van dienst het hele proces uit, van 7 tanken en 72 uur om het goud met de cyanide te laten reageren. Ik wil weten hoeveel water ze gebruiken, ingeniero Pedro Lorenzo antwoordt dat ze vooral regenwater gebruiken en dat het water gerecycleerd wordt. Volgens hun eigen milieueffectenrapport verbruiken ze 250.000 liter water per uur, niet gespecifieerd hoeveel daarvan regenwater of grondwater is. 250.000 liter zou overeenkomen met het volledige waterverbruik van een familie gedurende 21 jaar. Maar don Pedro antwoordt enkel dat 85% regenwater is. Hoeveel die 15% grondwater bedraagt, krijg ik dus nog niet te horen. Op de foto's zie je het mechanische proces waar molens de rotsen tot fijn stof malen en vermengen met water (de twee middenste foto's) en het chemische proces (de eerstvolgende foto) waar door middel van cyanide het goud en zilver uit het water wordt gehaald. Het vervuilde water gaat naar de dique de colas (bassin waar het vervuilde water wordt opgevangen), het goud en zilver worden elders verwerkt tot dore bars (soort blokken van goud en zilver) die naar smelterijen gaan. Ook hier poseren we even voor de enorme kraan (de laatste van de volgende foto's).

Bij de waterzuiveringsinstallatie en de dique de colas wacht de heer Peter Hughes ons op. Een Hondurees ondanks zijn naam en uiterlijk. De zware metalen die in het water zitten zinken naar de bodem, het water zelf wordt voor een deel opnieuw gebruikt en een deel verdampt. Op het einde van de dique de colas staat er ook de nieuwste en enige zuiveringsinstallatie van heel Centraal-Amerika die het water oppompt en met een systeem van verschillende tanken nog een deel van de metalen uit het water haalt. En Peter is niet een beetje fier. Op zich is het niet rendabel (het goud of zilver dat ze er nog in vinden brengt minder op dan de onderhoudskosten van de installatie). Het zou dus puur uit bezorgdheid voor het milieu zijn. Maar waarom sturen ze het water dan niet direct door deze installatie? Nu zinken immers al een groot deel van de metalen naar de bodem alvorens ze door de installatie worden gestuud. En de dique de colas bevat zelfs geen beschermfolie, infiltratie van zware metalen in de ondergrond is dus niet uitgesloten. Als de mijn stopt en het water verdampt is, dan leggen ze er een kleilaag over waarop dan gras kan gezaaid worden om vee te laten grazen. Bomen zijn hier uitgesloten want die zouden de kleilaag kunnen perforeren.

Hier krijg ik wel te horen hoeveel de 15% grondwater bedraagt: 22.000 tot 24.000 m3 water per maand. Omgerekend is dat 22.000.000 liter/maand of min of meer 30.555 liter grondwater per uur.

Het water is eigenlijk niet zo sterk vervuild, want Peter Hughes zou zelfs liever dit water drinken dan dat van de nabijgelegen rivier. Op ons verzoek om ervan te drinken ging hij liever niet in, blijkbaar moet dat riviertje ook niet echt proper zijn. En sowieso is het water van de dique de colas niet drinkbaar. Een bewoner stierf nog enkele maanden geleden toen hij in het water zijn bal achterna sprong (zie Sams blog op deze site). Maar dat voorval ontkenden Alan en Peter.

Daan stelt nog de vraag of ze geïnteresseerd zijn om een onafhankelijk onderzoek toe te laten in het bedrijf voor een mileueffectenstudie. Als het een onafhankelijke universiteit is, zijn ze wel geïnteresseerd om daarover te spreken. Want 'het is tijd om voor eens en voor altijd duidelijkheid te brengen over de aanwezigheid van de mijn. Het is vermoeiend om altijd te moeten strijden', zei Alan. Dat dachten wij ook.

Na een gratis middagmaal in de kantine keren we om 15 uur terug richting San Pedro Sacatepéquez. Slingerend tussen de bergen, geniet ik van het prachtige groene landschap...

Bron: http://www.catapa.be/nl/cat/sied-2

De Mijn, verslag vanuit Guatemala

Een groot aantal CATAPistas zit dezer dagen in Guatemala om deel te nemen aan de conferentie over mijnbouw in het zuiden. Wies, een deelnemer brengt verslag uit over hun bezoek aan de Marlin mijn. Meer artikels over de uitwisseling 'El Dorado 2' hier.

Vrijdag zagen we de mijn. Vanuit de afgelegen gemeenschappen in de altiplano rond San Miguel Ixtahuacán is het een confronterend zicht: de schamele huisjes met kleine maïsperceeltjes errond, wat kippen, soms een koe. Kleurrijke rokken die te drogen hangen in de zon.

Net achter die huisjes een lang hek, en daarachter, in het dal, la mina. Marlin heet het monster, uitgebaat door het Canadese bedrijf Goldcorp. Een onwezenlijk contrast met de pure, groene omgeving.

Het "mijnbouw in het Zuiden"-verhaal leek me tot aan het begin van deze intercambio nog altijd een beetje ver weg en moeilijk te vatten, ondanks al het gelezene en gehoorde, de info-avonden en andere CATAPA-activiteiten.

Uit de getuigenissen van enkele families in de gehuchtjes Ajchel en San José Ixcaniche werd de impact van mijnbouw op het dagelijkse leven van vergeten mensen echter pijnlijk direct en écht. Bedreigingen, verdwijningen, watervervuiling, scheuren in huizen en tussen mensen. Maar ook het moedige verzet.

Dat verzet wordt in San Miguel mee geïnspireerd door een boom van een Belgische pastoor, Eric, die de hele groep trouwens enorm gastvrij ontving in zijn pastorie.Zaterdagavond zongen we in San Miguel Qué pasa con mi pueblo?, het lied dat Padre Eric samen met enkele parochianen schreef over de mijn. "Wat gebeurt er met ons volk? Waar verstopt God zich? Is goud meer waard dan bloed?" Krachtige vragen, vooral met live marimbabegeleiding en kinderkoor. Zoals Thomas al schreef over de lezing in Sipakapa, speelt de Kerk in San Miguel en Sipakapa een belangrijke rol in de strijd voor rechtvaardigheid.

De Bolivianen maakten het al meermaals (en met de retoriek zo eigen aan deze lieve latino's) duidelijk: er kan in Guatemala nog veel gered worden, als we ons verenigen- lokaal, nationaal en internationaal.

Getuigenissen in een gemeenschap van San Miguel.

Het landschap.

De "dique de colas", waar het toxische afvoerwater van de mijn wordt opgeslagen.

(foto's: Wies)

CATAPA heeft jouw steun nodig !

Beste CATAPA-sympathisant,

Op dit moment zijn we met 11 Catapistas in Guatemala, samen met 40 mensen van onze partnerorganisaties uit Bolivia, Peru, Guatemala en Honduras. CATAPA organiseert hier het Internationaal Seminarie El Dorado II. Meer dan een jaar lang hebben we loeihard gewerkt aan de organisatie van dit evenement met uitsluitend vrijwilligers. Deze week bereikte ons echter slecht nieuws.

Aanrader: Etz Limon

The big ask *again*

THE BIG ASK AGAIN...

Mijnbouw beweegt Latijns Amerika...naar Quito

Organisaties uit heel Latijns Amerika kwamen vorig weekend samen in Quito, Ecuador om ervaringen uit te wisselen in hun verzet tegen grootschalige mijnbouw in hun gemeenschappen en strategieën te bedenken om zich beter te beschermen.
De ongeveer 60 deelnemers kwamen uit zowat heel Latijns Amerika: Bolivia, Peru, Guatemala, Chile, Argentina, Ecuador, Mexico, Brazilië, etc, en (uiteraard) ook Colombia. Ze maakten deel uit van verschillende NGO's, maar eveneens basis- en inheemse gemeenschappen die hun territorium bedreigd zien door grootschalige 'open-pit' mijnbouw projecten. Tijdens een uitwisseling over criminalisering van hun protest werd andermaal duidelijk dat de problematiek in verschillende landen sterk gelijkenissen vertoont: de persoonlijke getuigenissen van een aantal mensen over hoe ze bedreigd en beschuldigd worden, waren soms zo aangrijpend dat de rest van de aanwezigen (die op zich ook al wat meemaakt hebben) er stil van werden. Een vrouw uit Bolivia, zei met een sterk gevoel voor humor en een brede glimlach: 'Ze hebben me al van alles aangedaan, in zoverre zelfs dat ik een aantal tanden mis zoals u wel kan vaststellen, maar ik blijf me tegen het project verzetten.'
Een andere pakkende getuigenis was die van Nicanor, uit Peru, die de gebeurtenissen van 5 juni in Bagua beschreef. Toen werd er, na meer dan 50 dagen vreedzaam protest van de inheemse Amazone bevolking, het bevel gegeven tot ontruiming van een wegblokkade waarbij verschillende doden vielen, zowel bij politie als bij de inheemsen. Hij vertelde hoe de betogers zich ingesloten voelden als ratten in een val toen de politie hen omsingelde om 6uur 's morgens. en hoe er nu nog steeds, een maand na de feiten, onduidelijkheid is over het lot van een 60tal inheemsen, die sinds die dag verdwenen zijn en niet in de officiële cijfers van de slachtoffers voorkomen.
Een terugkerend thema tijdens de 4-daagse was dan ook de uitspraak: 'Nooit nog een Bagua' en werd regelmatig gesproken over hoe dit in de toekomst te voorkomen. 'Had er sneller internationale steun geweest gedurende die voorafgaande 50 dagen, had dit voorkomen kunnen worden' zei Nicanor nog. Strategieën om de solidariteit en samenwerking tussen de verschillende organisaties uit te breiden stonden dan ook centraal, in de hoop een sterker front te kunnen vormen tegen grootschalige mijnbouwprojecten in de regio. De gezamelijke verklaring die achteraf door de aanwezig organisaties ondertekend werd, en waarin een aantal specifieke wantoestanden worden aangeklaagd, toont de belangrijke rol aan die het Observatorium voor Mijnbouwconflicten in Latijns Amerika (OCMAL) kan spelen om schijnbaar kleine, gelokaliseerde conflicten op internationaal niveau zichtbaar te maken en aan te klagen.

De laatste staatsgreep in Latijns Amerika?

Het begint er op te lijken dat de impasse waar Honduras zich na de staatsgreep van vorige week in bevindt, naar een oplossing evolueert. Blijkbaar hebben de slachtoffers die gevallen zijn vorig zondag tijdens de confrontatie aan de luchthaven, ook intern in het land een schok veroorzaakt, zodat men zich niet meer kan veroorloven om te zeggen dat alles rustig is in het land. Het is duidelijk dat de angst die de eerste dagen heerste bij de bevolking overwonnen is, nu ook de vrouw van de president zich publiek toont in de massale betogingen.
Vanuit de tijdelijke regering opent men nu stilaan de deur voor een mogelijk terugkeer van Zelaya, terwijl dit vorige zondag nog met alle militaire macht vermeden werd. De president van Costa Rica gaat nu bemiddelen en zegt tegen het einde van de week een oplossing te willen vinden.
De rol van de media is heel belangrijk geweest in deze crisis, hoe die intern gecontroleerd werden tijdens de eerst week na de staatsgreep: radio zenders zoals Radio Progreso en Radio Globo werden eerst met technische middelen uit de ether gehaald, en zodra die er via korte golf terug in slaagden uit te zenden werd het leger erop afgestuurd om alsnog de stekker eruit te trekken. Een aantal TV kanalen werden eveneens uit de ether gehaald, waaronder BBC en Telesur (de TV zender van het Venezuela van Chavez), en werden pas recentelijk terug toegelaten om opnieuw uit te zenden. Langs de andere kant was het angstaanjagend om via het Internet de nationale media te volgen wetende dat dit de enige informatie was die veel mensen in Honduras kregen, aangezien Internet enkel toegankelijk is voor diegene die daar de financiële mogelijkheden toe hebben.
Dankzij dit Internet waren alle ogen op Honduras gericht, en werden op internationaal niveau solidariteitsacties georganiseerd om de staatsgreep te veroordelen, Friends of the Earth bijvoorbeeld (waarvan mijn organisatie lid is) stuurde vertegenwoordigers uit verschillende landen richting Honduras om hun leden terplaatse, en de protesten die ze mee organiseerden te steunen, en te voorkomen dat medewerkers opgepakt zouden worden.
Het valt nu af te wachten hoe de onderhandelingen lopen om President Zelaya terug te laten keren, en op welke manier men verder zal evolueren naar de verkiezingen die in November moeten plaatsvinden. En hopelijk kunnen we dan achteraf zeggen dat dit de laatste staatsgreep in Latijns Amerika was, en tegelijkertijd ook de eerste die dankzij het Internet verijdeld werd.

Honduras: één beeld zegt meer dan...

Staatsgreep in Honduras: Hamster Rave Blogt erover

'U bent bij deze legaal afgezet'

Over staatsgrepen in Honduras en hamsters, of hoe een collega het vanuit Guatemala bekijkt...

Terug aan de slag...

...en al direct terug bezig met inhoudelijk dingen: hieronder een schoolrapport dat de leden van Young Friends of the Earth opmaakten voor de verschillende landen die de afgelopen weken deelnamen aan de onderhandelingen in Bonn over wat te doen aan de Klimaatswijziging.

Vele landen komen er maar poverkes uit.... maar best wel grappig gedaan, nog meer hier.
Wat men vanuit de VS en EU nogal veel probeert te doen is een aantal valse oplossingen te zoeken om het probleem v/d klimaatswijziging op te lossen, soms lijkt het erop dat men het liever zou vergeten en gewoon verder doen. Terwijl andere landen, vooral uit het zuiden dan, op de historische ecologische schuld wijzen v/h noorden bij het veroorzaken ervan, en uitgaan van het begrip 'Klimaats gerechtigheid', of wie in het verleden het meest vervuild heeft, moet er nu ook het meest voor boeten. meer of 'Justicia Climatica' hier (in het spaans) op een website die ik nog voor m'n vertrek op verlof in elkaar gestoken heb.

Duurzame alternatieven voor mijnbouw: het voorbeeld van García Rovira

Op zo'n 8 uur ten noorden van Bogotá, in de provincie García Rovira, ligt de paramo 'El Almorzadero'. Dit unieke soort ecosysteem, enkel te vinden in een aantal latijns amerikaanse landen, ligt op zo'n 4000 meter hoogte en doet dienst als het waterreservoir voor de omliggende regio. Hier ontstaan vele kleine riviertjes die de watervoorziening verzekeren van de eronder gelegen gemeenschappen en dropjes, en vormt het brongebied van de rivieren Chitagá en Servitá.

De unieke plantensoort die hier groeit, de 'Frailejón', heeft als eigenschap dat ie het vocht opneemt uit de mist die bijna constant over het landschap hangt, en zo langzaam water verzamelt om moerasgebiedjes en meertjes te vormen.
De plant groeit jaarlijks ongeveer één centimeter, en kan wel tot 4 meter hoog worden.
Het is aan de Frailejón, en de paramos waarin zij langzaam kunnen groeien, dat Colombia zijn overvloed van water te danken heeft. Maar dat is niet de enige rijkdom van de streek: onder de bergtoppen zitten eveneens grondstoffen die al even veel, of zelfs nog meer interesse opwekken als de rijkdom aan water.


Hier baatte tot voor enkele jaren het bedrijf 'Carboriente' een steenkoolmijn uit, een gegeerde brandstof die hier redelijk eenvoudig aan de oppervlakte van de bergtoppen ontgonnen kan worden zonder te diepe tunnels te hoeven graven.
De inwoners van de streek, die voornamelijk aan landbouw en veeteelt doen, merkten al snel de gevolgen op bij hun dieren van de zwavelvuiling die gepaard gaat met de ontginning van steenkool. Ze kwamen dan ook in actie: bezetten de mijn en dwongen het bedrijf om de ontginning ervan stop te zetten.


Nu, zo'n vier jaar later ligt het terrein er volledig verlaten bij, de gebouwen die er stonden zijn nu nog enkel ruines. De natuur begint zich stilaan terug te herstellen, hoewel de littekens nog steeds zichtbaar blijven en het water dat uit de mijnschacht loopt vervuild is zwavel.
De putten werden door de gemeenschap terug dichtgegooid en het terrein hermetisch afgesloten zodat niemand nog toegang heeft tot de mijn.




Een veertigtal families uit de streek hebben als duurzaam alternatief ingezet op het verzekeren van hun eigen voedselvoorziening. Ze vormden samen 'Agrovida', een organisatie van kleine boeren die op organische wijze hun gewassen verbouwen, en ze daarna op de lokale markt brengen.

Met als slogan 'territoria voor het leven, en niet voor mijnbouw' zijn ze een voorbeeld van hoe verzet tegen mijnbouwactiviteit kan slagen, maar desondanks hun overwinning blijven ze waakzaam. De regering legde vorig jaar dan wel de procedures voor het toekennen van licenties stil, maar het recente nieuws dat mijnbouwreus Rio Tinto het oog zou laten vallen hebben op de rest van de steenkool betekent dat ze in de toekomst mogelijks opnieuw in actie zullen moeten treden.

Meer fotos