Vrijdag zagen we de mijn. Vanuit de afgelegen gemeenschappen in de altiplano rond San Miguel Ixtahuacán is het een confronterend zicht: de schamele huisjes met kleine maïsperceeltjes errond, wat kippen, soms een koe. Kleurrijke rokken die te drogen hangen in de zon.
Net achter die huisjes een lang hek, en daarachter, in het dal, la mina. Marlin heet het monster, uitgebaat door het Canadese bedrijf Goldcorp. Een onwezenlijk contrast met de pure, groene omgeving.
Het "mijnbouw in het Zuiden"-verhaal leek me tot aan het begin van deze intercambio nog altijd een beetje ver weg en moeilijk te vatten, ondanks al het gelezene en gehoorde, de info-avonden en andere CATAPA-activiteiten.
Uit de getuigenissen van enkele families in de gehuchtjes Ajchel en San José Ixcaniche werd de impact van mijnbouw op het dagelijkse leven van vergeten mensen echter pijnlijk direct en écht. Bedreigingen, verdwijningen, watervervuiling, scheuren in huizen en tussen mensen. Maar ook het moedige verzet.
Dat verzet wordt in San Miguel mee geïnspireerd door een boom van een Belgische pastoor, Eric, die de hele groep trouwens enorm gastvrij ontving in zijn pastorie.Zaterdagavond zongen we in San Miguel Qué pasa con mi pueblo?, het lied dat Padre Eric samen met enkele parochianen schreef over de mijn. "Wat gebeurt er met ons volk? Waar verstopt God zich? Is goud meer waard dan bloed?" Krachtige vragen, vooral met live marimbabegeleiding en kinderkoor. Zoals Thomas al schreef over de lezing in Sipakapa, speelt de Kerk in San Miguel en Sipakapa een belangrijke rol in de strijd voor rechtvaardigheid.
De Bolivianen maakten het al meermaals (en met de retoriek zo eigen aan deze lieve latino's) duidelijk: er kan in Guatemala nog veel gered worden, als we ons verenigen- lokaal, nationaal en internationaal.
Getuigenissen in een gemeenschap van San Miguel.
Het landschap.
De "dique de colas", waar het toxische afvoerwater van de mijn wordt opgeslagen.
(foto's: Wies)
No comments:
Post a Comment