...een teken van leven...

't werd weer eens tijd om nog eens iets op de blog te zetten, want het is hier muisstil geweest de afgelopen maand. En om de bezorgdheid van sommigen tegemoet te komen: deze keer is de post iets 'persoonlijker' (NB:*alles* is uiteindelijk op de één of andere manier politiek, zelfs gewoon een pintje gaan pakken (eigen bier eerst!)) . Soit, tot daar.

Mocht er twijfel zijn over waarom het hier zolang stil is geweest, neen: Ik ben niet gevangen genomen door de FARC, noch op Cocaïne-toerisme geweest (wat blijkbaar wel gebeurt).

In mijn geval ben ik de 'gewone' toeristische tour op gegaan, backpackers-style zoals dat heet: Lonely Planet in de hand, de bussen op en af en zo van de ene ongelooflijk mooie plaats naar de andere. Je kan hier op enkele uren tijd van plekken op 5000meter hoogte, sneeuw en vrieskou inclusief, afdalen tot aan de Caraïbische kust met zo'n aangename dertig graden.

En aangezien Colombia op dat gebied nog redelijk onbekend is (maar ook steeds meer bemind, aan de hoeveelheid buitenlandse - en zelfs Belgische! - toeristen te zien die we tegenkwamen) lijkt het aangewezen om eens op een kaartje te tonen waar ik juist allemaal gezeten heb. (Klikkediklik op de foto voor slechtzienden)

Zoals je kan zien begon de trip vanuit Bogota, richting noorden, over Villa de Leyva en San Gil, met als hoofddoel de kust (en de daarmee gepaard gaande warmte) op te zoeken.
Een aantal prachtige dorpjes, met het nodige natuur-schoon, waar je urenlange wandelingen kan doen tussen de berglandschappen.

Het is wel een afstandje tot aan de kust, dus vandaar de verschillende tussenhaltes: uiteindelijk is de busrit vanuit San Gil toch nog een 8 a 9-tal uur om in Santa Marta aan te komen. Maar eens aangekomen in het vissersdorpje Taganga, is dat het zeker allemaal waard, al was het maar voor de zonsondergangen.
Parque Tayrona, een schitterend natuurpark vlakbij, is zeker de moeite, maar tijdens de kerstdagen moet je er de files wel bijnemen (de waarschuwing 'stapvoets verkeer' is hier meer dan van toepassing).

en dan Cartagena eens de belangrijkste haven van het continent (waarlangs de Spanjaarden toendertijd al het gestolen goud naar buiten sleepten. Oops: nu doet ge het weer, Gert...), is nu de toeristiche trekpleister voor zowel binnenlandse als buitenlandse toeristen.
Het historisch centrum is ook nu nog altijd wat Havana ooit geweest moet zijn...

en Medellin? Tja: heeft z'n slechte reputatie uit het verleden van zich afgeschud, en is nu een moderne stad met bovengrondsemetro, maar die ene dag dat ik er rondliep heeft het me niet echt kunnen bekoren. Buiten de 'paisas' zelf dan, zoals de bewoners van de streek worden genoemd, nog vriendelijker en sympathieker dan de rest van de Colombianen.
En dat is op zich al serieus veel...


De volledige reeks fotos kan je hier vinden,
terwijl er voor liefhebbers van Carnaval een hele hoop fotos online staan over het vier-jaarlijkse 'Carnaval Del Diablo' in Riosucio waar ik de trip mee afsloot.

Ah, en een gelukkig nief jaar, mocht ik dat nog nie gezegd hebben...