Het is triestig om het te moeten zeggen, maar het was iets waarvoor ik gevreesd had.
Toen de MINGA in het centrum van Bogota aankwam en ik de speeches hoorde van de leiders van de inheemse mars, kreeg ik plots het akelige gevoel dat dit niet ongestraft voorbij kon gaan.
Het feit dat inheemse volkeren hun rechten opeisen in het centrum van de macht, tegenover de gebouwen van de senaat en op enkele meters van het paleis v/d president, is volgens sommigen in dit land strafbaar met de dood.
Dat gaat zo al meer dan 500 jaar lang op dit continent, en blijkbaar, vandaag nog steeds.
Aida zei die dag hetvolgende: 'maakt me niet uit dat ze mij weten te vinden, dat ze mij vermoorden, we zijn hier met velen, juist?'
Gisteren bereikte ons het trieste nieuws dat haar echtgenote werd gedood in een aanslag, door het leger, toen hij de wagen van het CRIC (locale inheemse organisatie uit Cauca) bestuurde.
Het leidt weinig twijfel dat zij het doel van de aanslag was.
zie ook het nieuwsartikel op de BD site
1 comment:
Weinig of niets van te horen of te lezen hier in het noorden. Vermoedelijk omdat het geen nieuws meer is voor de nieuwsmakers. Het is een courant gebeuren in dat nieuwe land van jou en daarom geen nieuwsfeit voor de media hier, terwijl het precies door zijn frequentie een item op het nieuws zou moeten blijven.
Julien
Post a Comment