Geen betere analyse van de gebeurtenissen in Tunesië dan deze om een idee te krijgen van hoe gebeurtenissen ver weg, je nu vlakbij kunnen raken dankzij de kracht en snelheid van het Internet.
Het geeft een perfecte beschrijving van hoe het is om via Aljazeera een venster op Cairo te hebben, er 'aanwezig' te zijn, mee te hopen, soms zelfs mee te vechten: Terwijl jongeren op de straten van Caïro met stenen de repressie te lijf gaan, doen anderen hetzelfde door de websites van het regime plat te gooien, of diegenen te onthullen die de instrumenten leverden voor de dictatuur.
En zo is het scherm niet langer die éénrichtingsstraat waar een 'anker' vertelt wat er zich ginder verweg afspeelt, en hoe dat begrepen moet worden, maar wordt het een interactief doorgeefluik dat je in het midden van de actie en de emotie plaatst, de mogelijk biedt steunbetuigingen heen en weer te sturen, en zelfs persoonlijk iets de ondernemen dat eventueel, ergens, hoe klein en onwaarschijnlijk dan ook, een verschil zou kunnen maken.
Er ontstaat een vreemde soort van verbondenheid die de bedenkers en makers van het Internet nooit hadden kunnen voorzien, hopen of vrezen: een World Wide Web, niet van kabels, machines en webpagina's,
maar van mensen, gebeurtenissen, en ideeën.
Onafhankelijk van de vraag of de revolutie in Egypte uiteindelijk zijn kans zal krijgen in het grote geopolitieke schaakspel is dat de *echt* Revolutie.
Zie ook: debat over de rol van sociale media bij de Revolutie in Egypt.
No comments:
Post a Comment