Bye, Bye (die, die) SCO

zie ook: http://blogs.computerworld.com/15846/novell_wins_sco_loses
of: http://nl.wikipedia.org/wiki/SCO_Group

Slechte pers...

Het waren weer enkele bewogen dagen in Colombia: twee vrijlatingen in vlotte opeenvolging, beide van soldaten gevangen tijdens confrontaties met de FARC. één ervan de zoon van de zogenaamde 'wandelaar voor de vrede', Profesor Moncayo die 12 jaar lang zowat de hele wereld afliep om te verwezenlijken wat vandaag voor hem waarheid werd: z'n zoon terug in vrijheid zien.
Heel het land en z'n media dagenlang in de ban, wachtend, hopend: is de helikopter vertrokken? is ie vrijgelaten? zijn ze al op de terugweg? en de ontlading bij het blijde weerzien, iedereen tevreden dus zou je denken.
of toch nie?
Slechte pers voor sommigen, natuurlijk: dat op zo'n twee maanden van de presidentsverkiezingen de guerrilla bereidheid is tot toezeggingen, en *god behoedt ons* misschien zelfs tot dialoog wil overgaan om uit deze onzin van een conflict uit te geraken.
Dat helpt natuurlijk nie echt als uw verkiezingsleuze is: 'Omdat terugtrekken geen optie is'.
Het komt u en de uwen - grootgrondbezitters, bedrijfseigenaars, en begunstigden allerhande - natuurlijk veel beter uit dat die vuile terroristen aanslagen blijven plegen waarbij er liefst zoveel mogelijk doden vallen.
Dus kunt ge maar beter snel iets zoeken om de aandacht af te leiden, bv TeleSur (notoire pro-Chavez TV zender) ervan beschuldigen promotie te maken voor de terroristen en ineens ook maar de hele groep 'Colombianos por la Paz', die zich de afgelopen maanden uitgesloofd hebben om deze vrijlatingen tot een goed einde te brengen. 
En als de net vrijgelate soldaat dan ook nog de presidenten van (in volgorde) Ecuador, Venezuela en Brazilië bedankt, zonder nog een woordje over te hebben voor uw eigenste bijdrage al Colombiaanse overheid, dan weet ge dat ge nen serieuze 'slechte pers' dag hebt...
Al bij al toch een mooie dag voor de 'vrijheid' (van personen, pers, en *zelfs* van software)

Fotoreportage: 'Voor onze slachtoffers, geen minuut stilte'

Zaterdag 6 maart werd hier in Bogotá de dag van de slachtoffers van staatsgeweld 'gevierd'. Desondanks toch 'gevierd' omdat dankzij de medewerking van aantal muziekgroepen en sympathisanten, dit één van de weinige momenten is waarop de families deze slachtoffers kunnen herdenken, en zo voorkomen dat die misdaden vergeten zouden worden.

Duizenden zijn het er door de jaren heen geworden, van bekende politici en artiesten, over gewone onschuldige burgers: vaders, moeders, jongeren en kinderen. Noch de huidige regering van president Uribe met z'n politieke van 'Veiligheidsdemocratie', noch de grote media in Colombia hebben er veel oor naar om de waarheid achter dergelijke misdaden bloot te leggen, zodat ze grotendeels ongestrafd blijven.

Vorig jaar bijvoorbeeld: net na de massale opmars naar Bogotá van inheemsebevolking, vermoordde het leger (er is geen ander woord voor) nog de echtgenoot van Aida Quilqué, toenmalige leidster van de inheemse organisatie CRIC en huidige kandidate voor de Senaat in de verkiezingen van midden maart (zie ook artikel op de website van BD).

Maar ook in de steden en rondom vallen er vele slachtoffers: zo is er het schandaal van de 'valse positieven', jongeren en lokale leiders die worden omgebracht door het leger, en die daarna - al dan niet voor de gelegenheid aangekleed in het juiste uniform - aangegeven worden als guerilleros gedood tijdens gevechten, om zo een extra bonus op te strijken, of een aantal 'welverdiende' vakantiedagen te krijgen.





Moedige moeders, die aan de hand van een toneelstuk de straffeloosheid aankloegen van deze schendingen van de mensenrechten, en op het podium gedichten opgedragen aan hun verdwenen en vermoordde zonen.

Heel stil werd het, wanneer een vader met z'n twee dochters het verhaal deed van hoe op een morgen z'n vrouw de deur van hun huis uitstapte, en terplekke omvergekogeld werd door een soldaat. Hoe de comandant van het bataljon z'n helikopter nog aanbood om haar te evacueren en tegelijk ook een aardige som zwijggeld in de hoop zo z'n curriculum niet met bloed te besmeuren.

Met bloed besmeurde Colombiaanse vlaggen, werden te drogen gehangen in de zon door verschillende moeders en dochters van slachtoffers. Een symbolische daad van geen klein kaliber, in een land waar patriottisme hoog in het vaandel wordt gedragen: Sterven voor en door het vaderland, zeg maar...

Fotos van slachtoffers hingen her en der op, en werden door artiesten gebruikt in hun akt, om zo de herinnering aan de slachtoffers levend te houden.

In deze tijden van verkiezingen, was de boodschap duidelijk: 'No reelijas' : geen herverkiezing van de 'Veiligheidsdemocratie', noch met Uribe, noch z'n mogelijke opvolger, ex-minister van Defensie en huidige Presidentskandida at Santos.

Al bij al een zwaar beladen event waar je een serieuze krop van in de keel krijgt, maar ook een ongelooflijke bewondering voor de waardigheid waarmee deze mensen het onrecht dat hen aangedaan is te lijf gaan:

'Por nuestros muertos, Ni un minuto de silencio'